ผู้กล้าแห่งตระกูล

เนื้อเรื่อง

\"ไปแล้วนะครับ แม่\" ชายหนุ่มหันมามองครอบครัว...ซึ่งประกอบไปด้วยแม่ และน้องๆ อีกหลายชีวิต

\"พี่จะไปจริงๆ เหรอคะ\" น้องสาวตัวน้อยยึดขาของเขาไว้

\"อย่าไปรั้งพี่เค้าสิลูก\" ผู้เป็นแม่ปรามลูกสาวเบาๆ \"พี่ต้องพิสูจน์ตนเองอย่างกล้าหาญเฉกเช่นบรรพบุรุษทุกตัว\"

เกิดความเงียบขึ้นในครอบครัวของเขา  แล้วน้องสาวตัวน้อยก็ร้องไห้ออกมา  พาเอาน้องตัวอื่นร้องไห้ไปด้วย...

นี่เขาจะทิ้งครอบครัวที่ต้องพึ่งพาเขาได้เชียวหรือ?

\"แม่ครับ  ผมคิดว่า...\"

\"เงียบเดี๋ยวนี้นะ!\" แม่ตวาดขึ้นจนน้องทุกตัวหยุดร้อง \"อย่าไปรั้งพี่เขา  จงภูมิใจเสียเถิดว่าพี่ชายของพวกลูกมีศักดิ์ศรี  มีความภูมิใจต่อชาติพันธุ์  และมีความกล้าพอๆ กับพ่อของเขาที่จะออกไปสู่โลกภายนอก  ไปซะลูกชายของแม่  จงระวังอย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอย่างพ่อของลูก  โลกภายนอกช่างอันตราย  จงระวัง\"

พร้อมกับคำพูด ผู้เป็นแม่ก็ค่อยๆ ดุนหลังลูกชายออกไปทางฝาอันใหญ่ที่มีรูระบายอากาศ  เขาหันกลับไปมองฝานั่น...ที่เป็นเหมือนประตูบ้าน  ท่อ...ที่เขาอาศัยอยู่เหมือนบ้านมาโดยตลอด  และครอบครัวที่คอยโบกมือและพูดให้กำลังใจเขาเสมอมา

\"ลาก่อน\" ชายหนุ่มตะโกนพร้อมกับโบกมือกลับไป \"แล้วพี่จะรีบกลับมา\"

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่ามีน้ำตานองเต็มดวงตาของเขาไปหมดแล้ว  จึงรีบหันหลังกลับไปอีกทางและวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

----------------------------------------

หิวแล้ว...

นี่เป็นความคิดแรกที่แวบเข้ามาในวันนี้

ชายหนุ่มหาวออกมา  และบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ  เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินเพื่อที่จะออกไปหาอาหาร  ทิวทิศน์ในวันนี้ดูแล้วรู้สึกแปลกตาในความรู้สึกของเขา  ที่นี่คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่...แต่รู้สึกคนส่วนใหญ่จะไม่สนใจชายหนุ่มเลย  ซึ่งสำหรับเขาแล้วมันเป็นการดีไม่ใช่น้อย

ระหว่างที่เขากำลังเดินแล้วก็คิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น  ก็มีเสียงที่ทำให้เขาต้องตกใจจนสะดุ้งพรวด

\"ว้าย!!!\" เสียงแหลมปรี๊ดดังขึ้นจากบนหัวของเขา \"แมลงสาบ\"

\'แมลงสาบ\' ชายหนุ่มคิดทวนคำนั้นอย่างสงสัย \'หมายถึง...เราเหรอ?\'

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น  ขนสีเหลืองออกน้ำตาลเป็นแผงกว้างก็ฟาดเปรี้ยงลงมาใกล้ๆ กับตัวเขา  ทำให้ต้องวิ่งหนีสุดชีวิต  เพราะ \'สิ่งนั้น\' ที่เขาไม่รู้จักฟาดเปรี้ยงลงมาหมายทับร่างของเขา

\"ตายๆๆ\" เสียงแหลมนั้นพูดขึ้นมาอีก  แล้วก็ฟาดอาวุธในมือลงมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยอ่อนเลย

ชายหนุ่มวิ่งสุดชีวิต...บ้านที่เขาจากมายังมีครอบครัวรอคอยการกลับไปของเขาอยู่  เขาจะมาตายที่นี่ไม่ได้

ฉันจะตายไม่ได้  ฉันต้องไม่ตาย  ฉันจะตายไม่ได้

ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าของชายหนุ่มจะทำให้พระเจ้าทรงช่วยเหลืองั้นหรือ? หรือเพียงแต่โชคช่วย? ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อเห็นซอกเล็กพอดีตัว  และมิดชิดพอที่จะซ่อนเร้นตนเองจากหายนะ \'ขนเหลือง\' ก็รีบวิ่งมุดเข้าไปในซอกนั้นอย่างไม่รอช้า

\"ไม่น่ารอดไปได้เล้ย\" เสียงเดิมพูดอย่างไม่พอใจ  พลางกระทืบเท้าข้างหนึ่งจนทำให้ชายหนุ่มตกใจอีกครั้งแล้วจึงเดินออกไป

\'นี่หรือคน?\' ชายหนุ่มคิดในใจ พลางนึกไปถึงอดีตเมื่อตอนที่ตนยังเป็นเด็ก

----------------------------------------

\"นั่นคือคนนะลูก\" แม่พูดขึ้นพร้อมกับชี้มือไปที่สัตว์หน้าตาประหลาด  ตัวสูงใหญ่ \"เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายมาก\"

\"ทำไมถึงอันตรายล่ะครับ แม่?\" เด็กน้อยถามด้วยความใสซื่อ

\"พ่อของลูก...ก็ตายเพราะคน\"

\"ตายเพราะคน? ตายยังไงล่ะครับแม่\" เด็กน้อยยังคงซักต่อเพราะความไร้เดียงสา

\"พวกนั้นตัวใหญ่กว่าพวกเรามาก\" ดวงตาของแม่เริ่มมีน้ำตาคลอ  เมื่อนึกถึงความทรงจำอันเลวร้าย \"ในระหว่างที่พ่อออกไปภายนอกเพื่อพิสูจน์ความกล้าของตนเอง  พ่อก็โดนคนเหยียบตาย\"

----------------------------------------

ทั้งน้ำตาที่นองหน้าแม่  ทั้งเสียงสะอื้นที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าสร้อยของแม่  ยังคงจดจำอยู่ในใจของชายหนุ่มตั้งแต่เด็กจนโต  จนทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าคนนี่ช่างโหดร้ายจริงๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ เดินออกมาจากซอกเล็กที่ซ่อนตัวเมื่อครู่  แต่ก็ต้องหันกลับไปเมื่อมีเสียงบ่นดังขึ้นจากข้างหลัง

\"โธ่ ใจคอจะไม่ทักทายเจ้าถิ่นเลยเหรอจ๊ะ\"

\"คุณคือใครหรือครับ\"

ชายหนุ่มพยายามถามอย่างสุภาพที่สุดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นสุภาพสตรีที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นตั้งแต่แรกที่มุดเอาชีวิตรอดเข้าไปอยู่ในซอกนั้น

\"ฉันเหรอจ๊ะ\" สุภาพสตรีคนสวยชี้มือมาที่ตนเองพลางหัวเราะขันๆ \"ก็เป็นเจ้าถิ่น  แล้วก็เป็นเจ้าของซอกแห่งนี้แหละจ้ะ\"

ชายหนุ่มมองเข้าไปในซอกนั่นอีกครั้งจึงเห็นว่ามีลักษณะเป็นบ้านที่น่าอยู่ทีเดียวสำหรับเขา  โดยเฉพาะเมื่อมีกลิ่นหอมของอาหารลอยโชยออกมา  เขานิ่งไปครู่ใหญ่กับกลิ่นหอมยวนใจนั้น  สุภาพสตรีเจ้าถิ่นเห็นท่าทางนั้นเข้าจีงเอ่ยชวน

\"กินข้าวรึยังล่ะ\" เมื่อเห็นชายหนุ่มส่ายหน้า  เธอจึงพูดต่อ \"งั้นเธอก็เข้ามากินข้าวที่บ้านฉันก่อนละกัน  ฉันเชื่อเลยว่าเธอต้องมีเรื่องถามฉันแน่ๆ\"

ชายหนุ่มตามหญิงสาวเข้าไปในบ้านของเธออย่างว่าง่าย  เธอนำอาหารมาวางให้เขา  ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะเริ่มลงมือกินด้วยความหิวโหยที่ดูเหมือนจะหายไปเมื่อยามที่วิ่งหนีเอาชีวิตรอด

\"มาจากใท่อเหรอ เธอน่ะ\" เจ้าถิ่นเริ่มถามก่อน

ชายหนุ่มพยักหน้ารับน้อยๆ

\"มิน่า  ถึงดูไม่ค่อยรู้อะไรซักเท่าไหร่\" หญิงสาวเริ่มอธิบาย \"ที่นี่เป็นที่ๆ พวกคนเรียกว่า...อะไรน้า...เอ่อ...โรงเรื้อนมั้ง  เป็นที่ๆ คนตัวเล็กๆ อยู่กันเยอะแยะ  แล้วก็เป็นที่ๆ ค่อนข้างอันตรายพอสมควร  ที่เธอเจอยังเบาะๆ  พวกจากในท่อตัวอื่นโชคร้ายกว่าเยอะ  โดนพวกคนทรมานโดยเอามาตัดขาบ้างล่ะ  เอาของมาทุ่มใส่บ้างล่ะ  เอาไปห้อยกับที่สูงบ้างล่ะ  เอาน้ำมาฉีดใส่บ้างล่ะส่วนใหญ่ไม่ค่อยรอดนักหรอก  ฉันยังเคยเกือบโดนรมควันตายเลย\"

\"แล้วที่ผมเจอ?\" ชายหนุ่มถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรู้จริง

\"รู้สึกว่าเขาจะเรียกมันว่าไม้แกวดมั้ง  นั่นก็อันตรายพอควร\"

\"ที่นี่คนไม่ค่อยเยอะ  ยังอันตรายอีกเหรอครับ\"

\"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาหากิน  คนเลยยังไม่ออกมา  อีกเดี๋ยวก็ใกล้เวลาหากินแล้วแหละ\"

\"งั้นผมรีบไปก่อนดีกว่า\" ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น \"ขอบคุณสำหรับอาหารอันโอชะครับ\"

ไม่เป็นไรจ้ะ\" หญิงสาวยิ้มพลางโบกมือลา \"ขอให้เธอโชคดีละกันนะ\"

ชายหนุ่มวิ่งออกมาจากซอก  แต่เขาก็ต้องรีบวิ่งไปหลบหลังสิ่งใหญ่ๆ สิ่งหนึ่งที่เขาไม่รู้ชื่อเมื่อเห็นคนที่เกือบจะฆ่าเขาด้าย \'ไม้แกวด\' กลับมา
พร้อมกับอาวุธใหม่ในมือ  อาวุธที่เขาไม่รู้ว่าใช้ทำอะไร  มันเป็นทรงกระบอก  มีรูปของพวกเผ่าพันธุ์เดียวกับเขาอยู่  แต่เป็นรูปในสภาพที่...ตายแล้ว...

ร่างใหญ่นั้นก้าวไปยืนหน้าซอกหรือบ้านของสุภาพสตรีที่ชายหนุ่มเพิ่งพบเมื่อครู่  ทำให้หัวใจของชายหนุ่มเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ  ไอ้คนนั่นคิดจะทำอะไรอีก

ร่างของคนก้มลงเอากระบอกประหลาดไปจ่อใกล้ๆ ซอกนั้น  แล้วพ่นอะไรซักอย่างที่เป็นควันขาวๆ ออกไปสองสามครั้ง  เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน  ทรมานดังออกมาจากซอกนั้น  เสียงของผู้หญิงเมื่อครู่ไม่ผิดแน่...

ฝ่ายคนยิ้มเยาะอย่างมีชัยก่อนจะเดินออกไป  ชายหนุ่มรีบวิ่งปราดไปที่ซอกนั้นเพื่อดูอาการเจ้าของซอกทันที  แต่พอเข้าไปใกล้ก็ต้องรีบปิดจมูกวิ่งออกมา  กลิ่นของควันขาวนั่นเป็นเหมือนควันพิษสำหรับเขา  เขาเข้าไปในนั้นไม่ได้  เสียงกรีดร้องเมื่อครู่เงียบลงแล้ว  เขาไม่สามารถช่วยพวกเดียวกันได้

\"แก...ไอ้พวกคน...\"

ชายหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้น  เขาจะต้องแก้แค้นให้พ่อและผู้มีพระคุณที่ถูกพวกมันฆ่าไปให้ได้  อย่างที่ผู้เป็นมารดาพูดไม่มีผิดเพี้ยน  สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าคนช่างอันตรายจริงๆ

มีเสียงสัญญาณอะไรซักอย่างดังขึ้นมาจนชายหนุ่มต้องผวาสุดตัว  สุดเสียงก็มีคนตัวเล็กๆ ออกมาเต็มไปหมด  ตอนแรกก็ไม่มีใครสนใจเขา  จนกระทั่งมีคนเรียกร้องเพื่อนพ้องให้หันมาดูเขา...

\"ดูสิ  แมลงสาบอ่ะ\"

กลุ่มคนรุมล้อมเขาเข้ามา  เสียงพูดฟังไม่ได้ศัพท์  แต่สำหรับชายหนุ่มนั้น  เขาคิดว่าพวกคนคงต้องวางแผนอะไรซักอย่างอยู่แน่  เขาจึงตะโกนก้องออกมา

\"พวกแกคิดจะทำอะไรอีก! ฉันจะต้องล้างแค้นพวกแก!\"

ชายหนุ่มวิ่งหมายจะเข้าไปชนคนที่อยู่ใกล้ที่สุด  แต่ไอ้คนนั้นกลับถอดกรูดแล้วโวยวายคล้ายๆ กับกลัว  ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าเลือด  ใจของเขาเริ่มลำพองแล้วว่าเขาทำให้คนกลัวได้  เขาวิ่งไปหาอีกคนแล้วก็เป็นไปดังคาด  คนนั้นก็ถอยไปเช่นกัน  เขาเริ่มวิ่งใส่คนอย่างบ้าคลั่ง  ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้แล้ว  คนรอบตัวเริ่มแตกตื่น  ยิ่งคนแตกตื่น  เขาก็ยิ่งบ้าคลั่งและวิ่งไม่หยุด  เขากำลังลำพองใจอย่างที่สุด  เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้อีกแล้ว  เขาแก้แค้นให้พ่อกับผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว  

แล้วทันใดนั้นเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของชายหนุ่มต้องหยุดชะงักลง  แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงร้องอย่างทรมานแทน  เมื่อมีวัตถุขนาดใหญ่บางอย่างกระแทกใส่ตัวเขาเต็มแรง  อวัยวะภายในของเขาเริ่มปั่นป่วนและเริ่มที่จะไหลออกมาจากตัว  ปีกข้างนึงของเขากระเด็นหลุดไป  ทั้งและขาถูกทบจนแบน  วัตถุนั้นยังกดทับเขาอยู่  เขาหายใจไม่ออกและ...กำลังจะตาย

\"แม่...น...น้อง....\"

ชายหนุ่มละล่ำละลักคำพูดสุดท้ายในชีวิตออกมาอย่างยากลำบาก  ไม่มีวันที่เขาจะได้กลับไปหาครอบครัวแสนรักอีก  ไม่มีวันที่เขาจะไปสู่ท่อที่เป็นเหมือนบ้านอีกแล้ว  ไม่มีวันเห็นแสงสว่างอีกแล้ว  แสงสุดท้ายค่อยๆ จางลงและหายไปจากชายหนุ่ม  ร่างที่ดิ้นพราดๆ เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแน่นิ่ง

คนที่เป็นเจ้าของวัตถุประหลาดนั้นยกวัตถุสิ่งนั้นของตออกมา  พลางหันไปพูดกับเพื่อน

\"เห็นมะ  เอาร้องเท้าตบทีเดียวมันก็ไส้ไหลแล้ว  กลัวอะไรกันก็ไม่รู้\"  พร้อมคำพูดร่างนั้นก็ใช้รองเท้าเขี่ยร่างไร้ชีวิตของชายหนุ่มออกไปห่างๆ สายตา \"กลัวแมลงสาบทำไมเนี่ย  ตายง่ายออก\"

แล้วคนกลุ่มนั้นก็แยกย้ายกันไปอย่างไม่สนใจชายหนุ่มอีก  ไม่มีใครรู้เลยว่าได้ทำลายแสงสว่างของชายหนุ่ม  ผู้กล้าแห่งตระกูล  หรือแมลงสาบ  ผู้กล้าแห่งชาติพันธุ์ของมันไปอย่างตลอดกาลเสียแล้ว...

----------------------------------------